سنجش توسعه یافتگی شهرستان های استان اردبیل در برخورداری از شاخص های کیفیت مسکن

      بخش مسکن یکی از مهم­ترین بخش­های توسعه در یک جامعه است و به عنوان نیاز اولیه بشر و تأمین کننده­ی حس رضایتمندی نقش اساسی را در بهبود کیفیت زندگی افراد بازی می­کند و هر جامعه به فراخور نیازها و امکانات و محدودیت­های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خویش بدان شکلی خاص بخشیده است. هدف پژوهش حاضر سنجش توسعه یافتگی شهرستان­های استان اردبیل در برخورداری از شاخص­های کیفیت مسکن می­باشد. پژوهش حاضر به لحاظ هدف از نوع کاربردی بوده و روش تحقیق، توصیفی – تحلیلی است. برای تبیین کیفیت مسکن در شهرستان­های استان از مجموعه داده­های موجود در مرکز آمار و سایت استانداری استفاده شده است. برای تحلیل داده­ها از مدل ELECTRE استفاده شد که با توجه به این مدل، شهرستان­های استان اردبیل در برخورداری از شاخص­های کیفیت مسکن رتبه بندی شدند. همچنین برای وزن دهی به شاخص­ها (بر اساس نظر 20 کارشناس متخصص در امر مسکن) مدل AHP مورد استفاده قرار گرفت. بر اساس یافته­های پژوهش شهرستان­های استان اردبیل در پنج سطح به لحاظ برخورداری از شاخص­های کیفیت مسکن قرار گرفتند که شهرستان اردبیل (امتیاز نهایی از مدل الکتره 4) توسعه یافته، شهرستان­های پارس­آباد، نمین و نیر (امتیاز نهایی از مدل الکتره 3) توسعه رو به بالا، خلخال و سرعین (امتیاز نهایی از مدل الکتره 2) میان توسعه (توسعه متوسط)، شهرستان­های بیله سوار و مشگین شهر (امتیاز نهایی از مدل الکتره 1) کمتر توسعه یافته و شهرستان­های کوثر و گرمی (امتیاز نهایی از مدل الکتره 0) توسعه نیافته محسوب می­شوند. همچنین بر اساس ضریب همبستگی پیرسون بین برخورداری از شاخص­های کیفیت مسکن با درصد شهرنشینی و میزان فاصله از مرکز استان رابطه­ی معناداری وجود ندارد.